کربلا حرم امن
قال ابو عبدالله ( علیه السلام ): ان الله اتخذ کربلا حرما آمنا مبارکا قبل ان یتخذ مکة حرم
امام صادق (ع) فرمود : به راستی که خدا کربلا را حرم امن و با برکت قرار داد پیش از آنکه مکه را حرم قرار دهد .
منبع : کتاب کامل الزیارات ، ص 267 بحار، ج،98، ص 110
محرم هماره یادآور ابرمردی است فراتر از زمان و مکان. از خلق، منقطع و به خالق، رسیده. مردی از تبار آسمانیان که طواف کعبه بدن‌ها را رها کرد تا کعبه دل‌ها را طواف کند. دنیا را به دونان واگذاشت تا ملکوت را مالک شود. جان را پیشکش دوست کرد تا جانبخش مردگان متحرک گردد.
عزیزان خود را در راه خدا قربانی کرد تا دین خدا بماند و عزت یابد. غربت و تنهایی را پذیرفت آن‌گاه که مردمان بی‌وفا، عهد شکستند و او را در میان دنیاییان رها کردند تا در وانفسای فردایی که خواهد آمد، فریادرس تنها ماندگان باشد.
قال علی بن الحسین علیه السلام:
تزهر أرض کربلا یوم القیامة کالکوکب الدری و تنادی أنا أرض الله المقدسة الطیبة المبارکة التی تضمنت سید الشهداء و سید شباب اهل الجنة.
امام سجاد علیه السلام فرمود: زمین کربلا، در روز رستاخیز، چون ستاره مرواریدی می درخشد و ندا در می دهد که من زمین مقدس خدایم، زمین پاک و مبارکی که پیشوای شهیدان و سالار جوانان بهشت را در بر گرفته است. ادب الطف، ج 1، ص 236، به نقل از کامل الزیارات، ص 268
پاره شدن گلبرگ گلوی کودک را نظاره کرد و تاب آورد تا مبادا پیمانی که با خدا بسته است شکسته شود و سرانجام بر زمین افتاد و در خون خود غلتید و …
ملکوتیان ضجه زدند که: باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است. زمین و زمان ـ راستی ـ چگونه چنین فاجعه‌ای را تحمل کردند؟ آیا سزاوار نبود که زمین همه چیز را در خود فرو برد و خورشید برای همیشه فرو افتد؟ اکنون هزار و سیصد و هفتاد محرم سپری شده است و خروش محرم 61 ﻫ . ق همچنان در گوش زمان طنین افکن است. هر یک از ما به تعداد سال‌های عمر خود محرم دیده و ماجرای عاشورائیان را شنیده‌ایم. نوزادان با نوای «یا حسین» مادران آرام گرفته‌اند … نسل‌ها پی اندر پی می‌آیند و می‌روند و هیچ کس و هیچ چیز نتوانسته ـ و نخواهد توانست ـ حرارت عاشورا را در قلب‌ها سرد نماید و سؤالی همچنان باقی است:
آیا عاشورا همان روز بود و کربلا همان‌جا؟ و پاسخ این است که: نه، هر روز می‌تواند عاشورا باشد و همه جا کربلا، و هر کس باید نیک به خود و پیرامون خود بنگرد که به جای اردوگاه حسین به لشکرهای حرامیان نپیوندد، و با گوش جان بشنود سروش آن خدایی مرد را که همی گوید «هل من ناصر ینصرنی و هل من معین یعیننی» بی‌شک روزی خواهد رسید که پاسخ هر فرد، جایگاه او را در برابر خدای حقیقت روشن خواهد نمود؛ ولی آن جایگاه، دیگر ابدی است و غیر قابل تغییر.